2013 was een absoluut topjaar voor de Nederlandse film, tenminste als je kijkt naar het aantal films dat een Gouden Film heeft mogen ontvangen. Dat waren er namelijk negentien. Een duidelijk teken dat het Nederlands publiek de Nederlandse film een warm hart toedraagt.

Dat was toen men begon met het uitreiken van de Gouden Film wel anders. In die 'dark ages' van 2001, 2002 werden er slechts tien Gouden Films uitgereikt in anderhalf jaar. En dat terwijl de grens toen nog lag bij 75.000 bezoekers. Maar nu...negentien films in één jaar. Dat is nogal wat. Vandaar dat het ook niet vreemd is dat er de laatste tijd vanuit verschillende kanten kritiek is op de Gouden Film. Het meest gehoorde argument: 'Hoeveel waarde heeft een prijs als je hem meer dan vijftien keer per jaar uitreikt?' Ook aan films die misschien na weken en weken ploeteren met de hakken over de sloot en de tong op de grond nèt over die grens van 100.000 bezoekers weten te komen.
En ergens hebben die critici ook wel een punt. Want zoals ze het in

zeggen: 'If everybody is special, noone is.' Door de vereiste bezoekersaantallen op te schroeven naar bijvoorbeeld 250.000 bezoekers, zullen er minder Gouden Films worden uitgereikt en zal - volgens de critici - de prijs weer specialer worden.

Toch pleit ik ervoor om de grens gewoon te houden waar hij is en wel uit ouderwets en onvervalst eigenbelang. Buiten mijn bloeiende carrière als HFN-columnist, ben ik namelijk ook nog een hardwerkende, ploeterende scenarioschrijver. En sinds een jaar of twee is de Gouden Pen in het leven geroepen. Een prijs die de scenarioschrijver krijgt als hij een film heeft geschreven die de status van Gouden Film gehaald heeft.

En daar zit hem de kneep: De uitreiking van de Gouden Film vindt meestal plaats in aanwezigheid van de regisseur of de hoofdrolspelers. De scenarioschrijver is daar niet bij. Nee, de uitreiking van mijn Gouden Pen verliep als volgt: Op een donkere novemberavond ging bij mij de deurbel en stond een vriendelijke bezorger van PostNL voor de deur met een dikke envelop met daarin het felbegeerde kleinood. Geen interview, geen krantenartikel, geen Boulevard- of Shownieuwsmoment. Maar het was toch een prijs. Voor mij. En even, heel even voelde ik me ook speciaal.