Sinds de uitbraak van Corona is het wettelijk verplicht om elk artikel, elke nieuwsbrief, elk persoonlijk bericht te beginnen met deze woorden:
Het zijn rare tijden.

Ook ik zal me niet onttrekken aan deze verplichting, want laten we eerlijk zijn:

het zijn ook rare tijden.

Hield ik eerst iedere dag de boxofficecijfers in de gaten, nu refresh ik rond twee uur 's middags de RIVM-site om te kijken of de lijn omhoog of omlaag gaat. Het is een constante spanning, maar geen fijne.

Er hangt een enorme dreiging over de hele wereld, miljoenen mensen lopen gevaar om ziek te worden of zelfs te sterven. Het klinkt als het scenario van een matige B-film, maar dan met ons zelf in de hoofdrol.

In een film verwacht je een actieve hoofdrolspeler, iemand die actie onderneemt, heldhaftig ten strijde trekt tegen het gevaar, maar dit keer zijn de mensen zélf het gevaar.

Niet op een filosofische manier, maar letterlijk: iedereen die we tegenkomen kan besmet zijn en zo die ongrijpbare ziekte aan een ander - aan jou - geven. Dit gegeven kennen we natuurlijk van apocalpytische zombiefilms. Je wil niet gebeten worden door die langzaam op je afstommelende hologige monsters.

Drama. Spanning. Dat zou je denken.

Maar in werkelijkheid is ons drama dit jaar eigenlijk nogal saai.

Zoals Alfred Hitchcock al zei: 'Drama is life with the dull bits cut out'. Maar ons drama bestaat alleen maar uit saaie stukken.

We kunnen niet in het verzet tegen Corona. Er zijn geen soldaten om tegen te strijden. Geen onderduikers die we kunnen verbergen. Geen dijken die we kunnen opwerpen (of doorprikken).

Onze grootste daad van heldhaftigheid bestaat uit thuisblijven, onze boodschappen laten bezorgen, vouchers kopen en vooral heel veel Netflix, Disney+ of andere streamingservices kijken.

Daar gaat later echt niemand een Koninklijke Onderscheiding voor krijgen. Is er dan echt niets wat we kunnen doen? Een stoere daad van verzet?

Tuurlijk. We kunnen naar de bioscoop. Met weinig mensen tegelijk, dat is waar. Maar het kan wel.

En daar vinden we die helden wel, niet alleen op het witte doek, maar andere -meer bescheiden- helden, waarvoor niet geklapt wordt, maar die wel alles op alles zetten om die paar mensen die mogen, willen en kunnen komen een fijne avond te bezorgen: de bioscoopmedewerkers.