21 november 1998. Na een eeuwigheid downloaden via mijn 56K6 inbel-verbinding was het dan eindelijk zover. Zenuwachtig drukte ik op afspelen. Het 20th Century Fox-logo verscheen. Daarna in groen: Lucasfilm Ltd. Die eerste tonen van die overbekende Star Wars muziek. Die onbekende vormen die uit de mist naar voren kwamen. 'Every saga has a beginning' Kippenvel. Iedere keer weer. En toen zag ik de film...

De film waar ik zestien jaar naar uit had gekeken. Waar ik speciaal voor naar Londen was gereisd om hem in juni te zien inplaats van in september in Nederland (dit was lang voor day and date releaseschema's). De film waar ik op één dag twee keer naar toe zou gaan. En de film waar ik die dag twee keer bij in slaap zou vallen. Ouch.

De trailer voor The Phantom Menace was fantastisch. De film? Duidelijk minder. Maar de trailer had gedaan wat ie moest doen: hij had me naar de bioscoop gelokt. Ervoor gezorgd dat ik een kaartje gekocht had, dat ik in de zaal met ingehouden adem zat te wachten tot de lichten uitgingen en ik getransporteerd zou worden naar 'A galaxy, far, far away...' Op dat moment was zijn taak volbracht.

Hoewel ik moet toegeven dat ik ook was gegaan als de trailer voor de nieuwe Star Wars-film had bestaan uit een filmpje van drie minuten van George Lucas op het toilet.  Het blijft Star Wars tenslotte. Maar dit terzijde...

Wat ik eigenlijk bedoelde is: ik ben gek op trailers.  En dan vooral op goede trailers.  Wat eigenlijk vreemd is, want laten we eerlijk zijn.  Een trailer is niets anders dan reclame. En wanneer was nou de laatste keer dat je na het zien van een STER-blok dacht: "Yes. Ik kan niet wachten tot ik twee pakken toiletpapier voor de prijs van één kan gaan kopen?"

Een trailer is dan ook anders dan een gewone commercial. Natuurlijk wil een trailer ons iets verkopen: de film. Maar dat is niet alles. Een filmtrailer is een belofte. Een belofte dat de film ons voor twee uur mee zal nemen naar een andere wereld, met geweldige acteurs die spannende avonturen beleven op plekken waar we zelf niet snel zullen komen.

Maar de allerbelangrijkste eigenschap van een trailer is dat hij duidelijk moet zijn. Zodat ik een idee heb waar de film over gaat èn - nog belangrijker - dat ik aan mijn vrienden, kennissen, Facebookvrienden en Twittervolgers kan vertellen waar de film over gaat.  Dat is alles. Meer heb ik niet nodig.

Daarom baal ik ook van trailers die de hele film - en vooral het einde - weggeven. Ik weet nog dat ik jaren geleden bij 'Do not disturb' in de zaal zat en me realiseerde dat de film nog niet afgelopen kòn zijn, dat er nog een twist in het verhaal moest komen, omdat ik dat geweldige beeld uit de trailer, dat van een ontsporende tram die vonken spuitend door de Amsterdamse straten schoof, nog niet gezien had. Wat het klapstuk van de film had moeten zijn, werd zo een item op mijn checklist. 

X-men: First Class deed het laatst ook weer. Een paar extreem herkenbare shots uit de finale waren al weggeven in de trailer. Dat Magneto die onderzeeboot uit het water ging tillen wist ik dus al. Check. En bij Inception was ik teleurgesteld dat het omvouwen van de Parijse straten zo ongeveer het hoogtepunt was van die sequentie in plaats van het begin. Ondanks dat het er geweldig uitzag, dacht ik even met Doe Maar: 'is dit alles?'

En als extra tip voor de Nederlandse trailermakers: dat we hier in tegenstelling tot in Amerika wèl sex mogen laten zien in onze trailers houdt niet dat het ook mòet.  Stop er dus mee. Mensen komen naar de bioscoop voor een hilarische, spannende, romantische, spectaculaire, treurige of meeslepende film. Niet om de borsten van Carice, Halina, Sylvia of Anna te zien. Daarvoor hebben ze het internet al.

Ik snap het wel: Je moet de mensen er van overtuigen dat ze hun zuurverdiende geld aan jouw film moeten uitgeven. Maar kan het niet ìets minder? Ik wil graag dat er nog iets te raden overblijft voor in de bioscoop. Zodat ik me nog kan laten verrassen door dat leukste cadeau in het donker.