De grijze golf
Tot de bioscopen half maart ineens dichtgingen door de Corona-dreiging, ging het eigenlijk heel goed in de Nederlandse bioscopen.
Het was nog niet eens april en we hadden de eerste twee Platina Films van het jaar al binnen. Oh, wat fijn dat de jeugd de weg naar de bioscoop weer wist te…
Eh... wacht even.
De jeugd? Nou, dat dacht ik dus niet.
Ik geloof nooit dat de tieners van Nederland zich in drommen naar de bioscoop spoeden voor humoristische euthanasiedrama's en alzheimerkomedies.
Tijd om de 4DX-stoelen eruit te slopen en plaatsen voor rollators te creëren, want die frisse wind die door de bioscoop waaide, was eerder een grijze golf. Het zal toch niet zo zijn dat - ik weet het niet hoor - dat ook volwassenen graag onderuit zakken in het rode pluche als er maar aanbod voor ze is?
Toch lijkt het daar anders wel op, want na alle kommer en kwel van de laatste tijd zijn zowel Penoza: The Final Chapter als April, May en June als De beentjes van Sint-Hildegard de 400.000 bezoekers gepasseerd.
Ik wist niet eens dat er zoveel mensen woonden in Twente. Maar serieus. Drie heel verschillende films - geen van alle romkoms - die toch allemaal hun publiek hebben weten te vinden, hoe fijn is dat?
En in het geval van De beentjes werd het de kijker niet makkelijk gemaakt ook. Natuurlijk is Johan Nijenhuis een merk, net als Herman Finkers. Maar met een film als deze, in het Twents, mét ondertitels, hebben alle partijen toch echt hun nek uitgestoken. Dat lef verdient lof.
Het is natuurlijk niet geheel onverwacht.
Op tv is Het dagboek van Hendrik Groen immers ook een groot succes. Er is dus een markt voor films voor volwassenen. En dat hoeven geen tuttige films te zijn.
Mensen die nu 65 zijn waren tieners in 1970. Hun collectief geheugen is Led Zeppelin in plaats van Teddy Scholten.
Ik hoop alleen wel dat de producenten uit deze klappers de juiste lessen weten te trekken en dat ze niet denken dat voortaan álle films in streektalen gesproken dienen te worden of dat ze zestigplussende cabaretiers in de hoofdrol moeten hebben.
Alhoewel. Ik zie op zich nog wel kansen voor een Nederlandse remake van Cocoon met een all-star cast van Nederlandse topacteurs op leeftijd.
Ongetwijfeld komen er straks ook door Corona ingegeven films, maar zelf verheug ik me het meest op de nieuwe kersthorrorfilm van Dick Maas:
Youp van ’t Heks Flappie - the Movie!